Natalia Rodríguez Gómez

En 1840, 115.000 soldados franceses invadiron Arxelia. Houbo sucesivas revoltas que fracasaron contra os franceses. O sur o país as tribus nómadas mantuveronse independentes e combateron a presenza francesa ata ben avanzado o siglo XX. O novo réximen tamén despertou unha violenta resistencia das tribus que estaban acostumadas a o indirecto control turco. O cabecilla, Abd el-kader, que decía ser descendente de Mahoma, usou tácticas de ataque e retirada que foron moi efectivas ata 1847. Con Abd el-kader apartado, Francia empezou a colonizar Arxelia e os colonos europeos chegaron en masa. En 1873 os franceses expropiaron o adquirieron terrenos de los propietarios argelinos a precios muy bajos para la instalación de colonos. Arxelia convirteuse así nun departamento de ultramar de Francia. Coa axuda de grandes entradas de capital, os colons desenrolaron una economía moderna, con industrias, bancos, escolas, tendas e servzios parecidos os do seu país. A agricultura arxelina adaptouse a economía francesa; grandes fincas produciron viños e cítricos para exportar a Francia.

O nacionalismo arxelino

O nacionalismo arxelino desenrolouse despois da I Guerra Mundial entre os grupos de musulmans que, en principio, só querían igualdade cos europeos. Farhat Abbas y Ahmed Messali Hadj estiveron entre os máis destacados líderes arxelinos nas décadas de 1920 e 1930. A resistenza nacionalista volveu a fortalecerse na década de 1920 ata explotar en 1945, cando os festexos pola derrota do nazi-fascismo se transformaron nunha rebelión popular que foi reprimida violentamente: 45.000 arxelinos e 108 europeos morreron, según o informe oficial francés. En 1936, o goberno francés concibeu un plan que contemplaba unha completa igualdade para os musulmans veteranos da guerra e os profesionais, pero foi desbaratado plos diputados na Asamblea Nacional francesa. Frustrado pola resistencia obstinada dos colons a reforma, Abbas uníu forzas con Messali durante a II Guerra Mundial para organizar un partido de militancia anti-francesa, os Amigos do Manifiesto e a Libertade. Despois da guerra polo Estatuto Orgánico de Arxelia que tuvo lugar en 1947, constituiuse a primeira Asamblea parlamentaria de Arxelia, con un número equivalente de delegados europeos e musulmans. Esta idea no resultou satisfactoria nin para os nativos nin para os colons e demostrou a sua ineficacia.

A guerra da independencia

Convencidos de a inutilidade da vía electoral, nove xefes da Organización Especial (OS), rama militar do MTLD, fundaron o Comité Revolucionario pola Unidade e a Acción (CRUA), que en novembro de 1954 convertiríase no radical Frente a Liberación Nacional (FLN), que iniciou a loita armada. Franz Fanon, médico e combatinte na liberación de Francia durante a Segunda Guerra Mundial, incorporouse o FLN e o exerció con gran influencia teórica non só en Arxelia senon tamén en toda Africa subsahariana. Poucos meses despois, o FLN lanzou a sua ofensiva para lograr a independencia de Arxelia mediante ataques coordinados os edificios públicos, militares, postos de policía e instalacións de comunicacións.