" Los reyes del horizonte"

"LOCALIZACIÓN XEOGRÁFICA DA HISTORIA"


As maiorias das accións da novela foron transcorridas en Arxelia,aínda que tamen hay accións en París.Estes dous lugares estan unidos pola infancia dunha rapaza.En Arxelia é onde atopa a Slimane o home que fixo durante moito tempo do pai da rapaza,xa que os seus pais morreran,este morreu despois dun longo tempo por culpa do enfrontamento que habia entre o emir Abd el Kader e os franceses,a rapaza qeudou soa outra vez pero atopou o pintor Eugène Meynard que este levou a rapaza a Paris e alí viviu o resto da sua vida e despois de moitos anos contoulle a historia o seu neto.


"O RESUMO DA HISTORIA"
Meriem vive en París e é unha das primeiras mulleres fotógrafas da historia.Quizá fai fotos para fixar o rostro das persoas,pois perdeu algunhas moi importantes.Os seus pais en Arxelia, a mans do exercito colonial francés; a Slimane, un nómada bereber co que sige o lexendario Abd el-Kader...De visita na Exposición de 1900 Meriem relata a sua historia a Félix, o seu neto, quen a garda na sua memoria e faille unha promesa da que hablarán anos maís tarde...


"COLONIZACIÓN FRANCESA DE ARGELIA"

Francia se anexionó Argelia en 1834, situación que provocó una violenta resistencia entre las tribus bereberes, acostumbradas al débil control turco. Su cabecilla, Abd al-Qadir, que afirmaba ser descendiente de Mahoma, usó tácticas de ataque y retirada que fueron muy efectivas; no fue sometido completamente hasta 1847 y aún en la actualidad es venerado como héroe por los nacionalistas argelinos.

Con Abd al-Qadir apartado, Francia empezó a colonizar Argelia y los colonos europeos llegaron en masa. Para fomentar este proceso, los franceses confiscaron o adquirieron terrenos de los propietarios musulmanes a precios bajos. Argelia se convirtió en un departamento de ultramar de Francia, controlado totalmente por la minoría europea, los colons (colonos), que pasaron a constituir una elite privilegiada.

Con la ayuda de grandes entradas de capital, desarrollaron una economía moderna, con industrias, bancos, escuelas, tiendas y servicios similares a los existentes en su país. La agricultura argelina se adaptó a la economía francesa; grandes fincas produjeron vinos y cítricos para exportar a Francia, tal como África del Norte había servido antes a Roma. Algunos europeos hicieron grandes fortunas, pero la mayoría eran pequeños granjeros, comerciantes, mercaderes y empleados de fábricas. Todos, sin embargo, compartieron su creencia apasionada en la Argelia francesa.

La población musulmana, aunque se beneficiaba de los servicios sociales y del desarrollo económico, permanecía en desventaja aun siendo mayoritaria, estando sujeta a numerosas restricciones. Según las leyes francesas, no podían celebrar actos públicos, llevar armas de fuego o dejar sus hogares o pueblos sin permiso.

Legalmente, eran súbditos franceses, pero para convertirse en ciudadanos franceses, con plenos derechos, tenían que renunciar a sus creencias. Pocos lo hicieron.

La población musulmana creció rápidamente; hacia 1930 alcanzaba los 5 millones. Una pequeña minoría, educada en escuelas francesas, adoptó la cultura francesa, aunque no fue aceptada del todo por los colons. De este grupo surgió el impulso inicial del nacionalismo argelino.

"IMAXENES DA EXPOSICION UNIVERSAL DE PARÍS 1900"

A Exposición Universal de París(1900) tivo lugar o 15 de abril o 12 de novembro de 1900 en París,Francia.

Tiña unha superficie de 120 hectáreas, foi visitada por 50.860.801 persoas,participaron 58 paises e tivo un coste total de 18.746.186 dólares.

A estación de Orsay(agora Museo de Orsay), o Petit Palais. o Grand Palais e a ponte Alejandro III foron construidos para celebrar a exposición universal. O Petit Palais e o Grand Palais foron construidos sobre o emplazamento do Palacio da Industria, o fruto da exposición precedente e universal(1855).

Unha gran noria foi construida na avenida de Suffren. Tiña un diámetro de 100 metros e foi demolida en 1937.

Os Xogos Olímpicos de París 1900 foron organizados durante a exposición.

video youtube sobre la exposición.

fotos sobre la exposición.

Natalia Rodríguez Gómez

pareceme unha foto moi bonita e moi delicada.

ten unha pespectiva moi bonita xa que esta tirada na herba e vese o lonxe aquela casa que non sei si e a súa e tamen se ben os árboles.

A min as fotos de campo nas que aparecen campo e as praias encántanme.

Paula Fraga Pino

ARGELIA FRANCESA:
La ocupación francesa de Argelia, comenzando en 1830, mientras tuvo un profundo impacto, fue conocido inmediatamente por una rebelión liderada por Abdel Kadir. Además de soportar la afrenta de ser gobernado por un poder extranjero no musulmán, muchos argelinos perdieron sus tierras con el nuevo gobierno o con los colonistas. Los líderes tradicionales fueron eliminados, encerrados, o hechos irrelevantes, y el tradicional sistema educacional fue ampliamente desmantelado; las estructuras sociales fueron presionadas hasta el punto de quiebre. Vista por los europeos con condescendencia a lo mejor, y desprecio a lo peor, los argelinos soportaron 132 años de subyugación colonial. En la primera parte de la colonización francesa, los musulmanes y judíos eran vistos como nacionales franceses, pero no como ciudadanos franceses. Sin embargo, en 1865, Napoleón III les permitió solicitar la total ciudadanía francesa, una medida que pocos tomaron, ya que involucraba renunciar al derecho de ser gobernado por la sharia en asuntos personales, y fue considerado un tipo de apostasía; en 1870, la ciudadanía francesa se hizo automática para los judíos, una decisíon que enojó enormemente a los musulmanes, quienes comenzaron a considerar a los judíos como los cómplices del poder colonial. No obstante, este periodo vio el progreso en la salud, algunas infraestructuras, y la expansión global de la economía de Argelia, así como la formación de nuevas clases sociales, que, tras la exposición de ideas de igualdad y libertad política, ayudaría a propulsar al país hacia la independencia. Durante los años de dominio francés, las luchas por sobrevivir, coexistir, lograr la igualdad, y conseguir la independencia dieron forma a una gran parte de la identidad nacional argelina.

Las masacres de 1945 marcaron un giro en la historia argelina. En abril de 1945, los franceses arrestaron al líder argelino más popular, Messali Hadji. El 1 de mayo, los simpatizantes de su partido, el PPA(Parti du peuple algérien) participaron en manifestaciones que fueron suprimidas violentamente por la policía. Varios argelinos murieron. Pero fue el 8 de mayo, cuando Francia celebró la rendición incondicional de Alemania, que más muertes provocaron un violento alzamiento de la población argelina en y alrededor de Sétif. El ejército prendió fuego a las villas. 6000 a 8000 personas perecieron, según Yves Bénot. De ahora en adelante, parecía evidente para todos los nacionalistas que la independencia no podía ser ganada por medios pacíficos.

La Guerra de Independencia de Argelia (1954-62), brutal y larga, fue el punto de giro más reciente en la historia del país. Aunque a menudo fratricida, a la larga unió a los argelinos y abrasó el valor de la independencia y la filosofía del anticolonialismo en la conciencia nacional. El uso sistemático de la tortura por parte de los franceses no aseguró la victoria militar.
ABD EL KADER:
En 1832 inició el levantamiento contra los franceses llamando a la Guerra Santa, y puso sitio a Orán. Proclamado príncipe de los creyentes (amir) en 1832. Prosiguió su guerra contra los franceses hasta que en el Tratado de Tafna (1837) se le concedió el control de la provincia de Orán y una parte de la de Argel. En 1839 atacó la Mitidja, pero fue derrotado por las tropas francesas, que en 1843 completaron la ocupación de Argelia.

Refugiado en los confines de Marruecos, intentó continuar la lucha, pero la derrota de su aliado, el sultán marroquí ´Abd al-Rahman en la batalla de Isly (1844) le forzó a entregarse a los franceses (1847).

Fue internado en Francia, primero en Toulon y luego en Pau, hasta que en 1852 se le dio la libertad con honores. durante este periodo escribió su al-Mirad al-Hadd, un breve escrito donde defendía el Islam de los ataques de un cura. Partió hacia Oriente, residiendo primero en Bursa (1853) y luego en Damasco (1855). En ella residió residió hasta su muerte. De esta época los historiadores han recogido su actuación en las revueltas de los drusos, donde protegió a los cristianos de las matanzas (por lo que se le concedió la medalla de honor de la república francesa) y su participación en la ceremonia de apertura del canal de Suez. Falleció en Damasco, y fue enterrado junto a la tumba del maestro sufí Ibn Arabi, aunque sus restos fueron trasladados a Argelia en 1966 por petición de este país, donde es considerado héroe nacional

Gustame esa foto da expo por que e moi creativa e ten moito colorido. Chamoume a atecion por que reflicte moi ben o que era a expo de Paris do ano 1900.

En 1834, 115.000 soldados invaden Arxelia. 6 anos despois, en 194o, Fracia volve conquistar este pais no inicio da guerra de expansion. Houbo moitas revoltas contra os francesen que non tuveron moito exito. Pero no sur deste pais existiron unhas tribus nomadas que se mantuveron independentes de Francia. Asi, Arxelia proporcionou a Francia un gran porto onde obter buena pesca.

O nacionalismo Arxelio : desnrolouse na primeira guerra mundial entre un grupo de musulmans que buscaban igualdade cos Europeos.

Claudia Campillo

Pregunta 4

Claudia Campillo

Pregunta 5=)

Esta é unha foto da Expo de París de 1900. Podemos observar que había bastante comercio, e incluso que estaban na segunda fase da revolución industrial porque podemos ver un automóvil (a parte das fechas). Tamén podemos ver bastantes edificios e xente pola rúa.

Natalia Rodríguez Gómez

Natalia Rodríguez Gómez

En 1840, 115.000 soldados franceses invadiron Arxelia. Houbo sucesivas revoltas que fracasaron contra os franceses. O sur o país as tribus nómadas mantuveronse independentes e combateron a presenza francesa ata ben avanzado o siglo XX. O novo réximen tamén despertou unha violenta resistencia das tribus que estaban acostumadas a o indirecto control turco. O cabecilla, Abd el-kader, que decía ser descendente de Mahoma, usou tácticas de ataque e retirada que foron moi efectivas ata 1847. Con Abd el-kader apartado, Francia empezou a colonizar Arxelia e os colonos europeos chegaron en masa. En 1873 os franceses expropiaron o adquirieron terrenos de los propietarios argelinos a precios muy bajos para la instalación de colonos. Arxelia convirteuse así nun departamento de ultramar de Francia. Coa axuda de grandes entradas de capital, os colons desenrolaron una economía moderna, con industrias, bancos, escolas, tendas e servzios parecidos os do seu país. A agricultura arxelina adaptouse a economía francesa; grandes fincas produciron viños e cítricos para exportar a Francia.

O nacionalismo arxelino

O nacionalismo arxelino desenrolouse despois da I Guerra Mundial entre os grupos de musulmans que, en principio, só querían igualdade cos europeos. Farhat Abbas y Ahmed Messali Hadj estiveron entre os máis destacados líderes arxelinos nas décadas de 1920 e 1930. A resistenza nacionalista volveu a fortalecerse na década de 1920 ata explotar en 1945, cando os festexos pola derrota do nazi-fascismo se transformaron nunha rebelión popular que foi reprimida violentamente: 45.000 arxelinos e 108 europeos morreron, según o informe oficial francés. En 1936, o goberno francés concibeu un plan que contemplaba unha completa igualdade para os musulmans veteranos da guerra e os profesionais, pero foi desbaratado plos diputados na Asamblea Nacional francesa. Frustrado pola resistencia obstinada dos colons a reforma, Abbas uníu forzas con Messali durante a II Guerra Mundial para organizar un partido de militancia anti-francesa, os Amigos do Manifiesto e a Libertade. Despois da guerra polo Estatuto Orgánico de Arxelia que tuvo lugar en 1947, constituiuse a primeira Asamblea parlamentaria de Arxelia, con un número equivalente de delegados europeos e musulmans. Esta idea no resultou satisfactoria nin para os nativos nin para os colons e demostrou a sua ineficacia.

A guerra da independencia

Convencidos de a inutilidade da vía electoral, nove xefes da Organización Especial (OS), rama militar do MTLD, fundaron o Comité Revolucionario pola Unidade e a Acción (CRUA), que en novembro de 1954 convertiríase no radical Frente a Liberación Nacional (FLN), que iniciou a loita armada. Franz Fanon, médico e combatinte na liberación de Francia durante a Segunda Guerra Mundial, incorporouse o FLN e o exerció con gran influencia teórica non só en Arxelia senon tamén en toda Africa subsahariana. Poucos meses despois, o FLN lanzou a sua ofensiva para lograr a independencia de Arxelia mediante ataques coordinados os edificios públicos, militares, postos de policía e instalacións de comunicacións.

Miguel López

2.Resumen:

A novela trata dun neno chamado Félix, que viaxou a París a xunto da súa avoa,Myriam, que era das primeiras fotografas que había.
A avoa empezou a contarlle, ó rapaz, as historias de cando ela era pequena; Myriam díxolle que en realidade se chamaba Meriem e que os seus verdadeiros pais matáranos unha colonia francesa en Arxelia e que tivo 3 pais diferentas na sua vida.Un deles foi Slimane que a atopou dentro dunha xarra grande, Slimane colleuna e cuidou dela.
Sliamne era un nómada bereberer que era un seguidor de Abd el-Kader.

Félix fíxolle a promesa á sua avoa de que non seria soldado, pero el non a cumpliu porque Félix mandoulle unha carta á súa avoa desde a guerra mundial pero non lle dice que é soldado.

Miguel López

1.Localización:

Alejandra Garcia

A historia transcorre entre Alxeria e Paris. O libro empeza cunha carta de Felix a sua avoa explicandolle o mal que o pasa na guerra e a mala opinion que el ten dela. O protagonista, Felix, retrocede a cando el tiña 12 anos, en 1900, un dia no que estan el e maila a sua avoa falando. Myrian Meinard, a avoa de Felix, o ver sufrindo polo que fora a unha muller da sua idade mais ou menos confesalle ao seu neto que ela non foi sempre a elegante e importante Myrian Meinard, senon que antes so foi Meriem a secas e que tiña orixe arabe polo que el, Felix, tamen ten raices arabes. Contoulle que os seus verdadeiros bisavos e o seu verdadeiro tio avo morreron cando unha lexion do exercito Frances asaltaron o seu campamento e mataron aos pais da avoa de Felix e ao resto do capamento. ela pasa por una serie de situacions ata ser adoptada por un burgues frances.

kelly louzao dovale

2. Meriem vive en Paris, e é unha das primeiras fotógrafas da historia. Ela fixose fotógrafa para asi recordar esos momentos xa que ela perdeu moitos seres querido.
Perdeu a seus pais en Arxelia, que os matou o exercito colonial francés, ali encontrouno un home chamado Slimane. Este era un home nomade, que seguía a Abd el-Kader. Este home morreu noutra guerra.
Despois conseguiu o seu terceiro padre, que era pintor, e ali coñeceu a Rosa que era a muller do terceiro padre.
Toda esta historia relataa Meriem, na expo, o seu neto Félix e a avoa faille facer unha promesa.


3.colonización de arxelia francesa

Francia conquistou Arxelia em 1834, situación que provocou unha grave situación nas tribus berberes.O seu cabecilla, ad el kader, uso tácticas de ataque que foron moi efectivas.
Non foi somentida completamente ata 1847e ainda na aztualidade é venerado como eroe por os nacionalistas arxelinos.Con ad el jader afastado de Arxelia Francia comenzou a colonozar Arxelia y los colonos europeos chegaron en masa.
Pra fomentar ese proceso, os franceses adqueriron terrreos dos musulmáns a precios baixos. Coa a axuda das grandes entradas a capital desenrolou unha economia moderna, con industrias, bancos, escolas, etc...
A agricultura arxelina adaptouse a economía francesa. Algúns europeos fixeron grandes fortunas, pero a maioria eran pequenos granxeiros, comerciantes, mercaderes e empregados das fábricas. Todos, sen embargo, competiron nas suas creenzas, " na arxelia francesa".
A población musulmana, ainda que beneficiaba os servicios sociasis e o desanrolo económico, permanecia sen bantaxes ainda sendo maioritaria, estando suxeita a moitas restincións.
Según as leis francesas, non podían celebrar actos públicos, levar armas de fogo ou deixar o seus fogares e as suas tribus sin permiso.
A población mulsulmán aumentou moi rápido, en 1930 alcanzaba os cinco millóns. Unha pequena minoría adoptou a cultura francesa ainda que non foi aceptada de todo polos "colons". Deste grupo surxiu o impulso inicial do nacionalismpo arxelino.

4.

Fotografías París 1900.

Natalia Rodríguez Gómez

Unha abuela contalle o seu neto Felix todo o que lle ocurriu na infancia e que el descoñece.
Todo comeza en Arxelia cando estallou unha guerra, os pais de Meriam matáronos e ela escondeuse. Asta que Slimane a rescatou e a levou con el foi o seu primeiro pai adoptivo. El traballaba facendo alfombras tiña unha especie de taller no que traballaban con unha pila de nenas pequenas, o mais curioso e que nunca faica dúas alfombras identicas. Meriam con el vivíu moitas aventuras coma a de cando tiñan qque rescatra a equa que iba a parir porque se non lle axudaban morerían ela e máis o poldro, entoncen Slimane axudoulle no parto o animal e salvou os dous e entonces o dono do cabalo regaloulle o poldro recén nacido a Slimane. Outra das historias e a que ten o final máis triste e que de novo estallou unha guerra e ABD- el kader o emir de Arxelia o que non lle gustaba entrar en guerra para salbar o seu pobo levounos a todos e cada noite faian unha especie de campamento o que lle chamaban a smala. Unha dia cando estaban facendo as famosas alfombras de Slimane arrepiáronselle os pelos e decatouse da presencia dunha serpe e efectivamente buscou e buscou ata que a atopou e estaba debaixo da cuna do bebé. Unhos dias despois dese acontecemento o guerreiro do bando contrincante atacou a smala e matou a moita xente e tamen feriu a Slimane que colleu Meriane e escapou con ela, ata que morto de cansano deitaronse o pe dunha rocha e el cubriuna con todo o seu corpo para que non lle pasase nada, a maña cando se lebantaran a nena intentou desperta lo pero nada porque el xa estaba morto. Logo a nena encontra a un home que esta pintando un paisaxe e deulle moito medo e votou a correr entonces o home perseguiuna e acolleuna, ela non entendia palabra do que el lle decia e el non entendia palabra don que lle decia a nena. Entoncen empezaron a ensinarse mutuamente el dáballe clases de frances e ela de marroquí, ata que decide levala con el a Francia que era donde se atopaba a sua muller Rose. A que lle da clases de como ser unha señorita de cidade e un dia cando salen dar un paseo a Meriane quedalle a candea encendida na habitación e queimase parte da casa. pero Rose non se enfada con ela todo o contrario esta moi contenta de que non lles pasase nada. Cando Meriane tiña 19 anos sua nai morre xa que estaba moi enferma.
Cando acaba de contarlle a historia explicalle a Felix porque non quería que fose a guerra e el entendeo e explicalle que non foi a guerra por gusto senon porque lle obligaron a ir.

Judit Martínez Pillado

2.RESUMO:

A historia transcurre en Arxelia.
Un rapaz que é o neto da protagonista da Historia.El é un soldado da guerra e agora está no hospital porque perdeu tres dedos do pe.Mándalle unha carta a súa avoa e ela contalle a súa vida do que ela viviu contalle que tivo tres verdadeiros pais.Cando ela era pequena a seus pais levaronos e a ela para aque non a levaran.atopouna un home que facía allfpombras e coidou dela,curou a animais pois tiña un don e dávaselle moi ben,recordo que cuyrou a unha hegua que non podia parir e el sacoulle o potro, a hegua pertencía a un home moi importante que era admirado por todo o mundo en Arxelia,regaloulle o potro.

Un día de moito vento no que os estavan a seguir o home que facía alfombras e que coidava da nena morreu e un home francés atopouna e recolleuna,levouna con el para a súa casa.Tiñas pequenos problemas pero non con ela senon co seu idioma pois a nena falava musulmán e o señor e a súa familia en frencé.


Félix,o neto de mariem a protagonista desta historia,mandáralle unha carta a súa avoa poñendolle que o perdoarapois a sús avoa mandoulle pormeter cando era pequeno que non seria un militar e Félix mandoulle por carta un perdón pois el non era militar.

Eduardo Galeano e a Exposición Universal de 1900

LA COMEDIA DEL SIGLO
En 1889, París festejó, con una gran exposición internacional, los cien años de la revolución francesa.
Argentina envió una variada muestra de frutos del país. Entre otros, mandó una familia de indios de la Tierra del Fuego. Eran once indios onas, ejemplares raros, una especie en extinción: los últimos onas estaban siendo aniquilados, en esos años, a tiros de winchester.
De los once onas enviados, dos murieron en el viaje. Los sobreviventes fueron exhibidos en una jaula de hierro. Antropófagos sudamericanos, advertía un cartel. Durante los primeros días, no les dieron nada de comer. Los indios aullaban de hambre. Entonces, empezaron a arrojarles alguos pedacitos de carne cruda. Era carne de vaca; pero nadie quería perderse aquel espectáculo horripilante. El público, que había pagado entrada, se agolpaba en torno a la jaula donde los salvajes caníbales disputaban a zarpazos la comida.
Así fueron celebrados los primeros cien años de la Declaración de los Derechos del Hombre.

extraído de "Bocas del tiempo" de Eduardo galeano (2004)

Mirta Lamelas Casabella

1. Localización xeográfica da novela (imaxes, mapas...):

Mapa político e bandeira de Arxelia e Francia, lugares donde transcorre a historia.

Ataque dos soldados franceses, durante o s. XIX, a unha smala, unha cidade nómada arxelina donde pasou gran parte da súa infancia a protagonista .

Dous retratos de París que datan do s. XIX, cidade na cal se estableceu Meriem despois de abandonar Arxelia.

2. Resumo da historia:

A historia comeza con Félix, un soldado que se atopa bastante magullado tras sufrir un grave accidente na guerra, polo cal está encamado no hospital militar. Así que decide escribirlle unha carta sobre o seu estado á súa avoa, pola que sente unha gran admiración. Pero a medida que redacta, lembra o que pasara 17 anos atrás. Aquela visita á Expo de 1900 en París, aquela promesa e a intensa historia que lle revelara a súa avoa sobre os seus verdadeiros orixes, feito que cambiará para sempre a imaxe que ten o rapaz dela. Descobre que, tras o que para el parecía unha xa anciá fotógrafa, pioneira no seu campo e moi adiantada para o seu tempo, pero sen deixar de ser unha avoa normal e corrente coma o resto; realmente se atopa a historia dunha verdadeira supervivente, unha muller que dende moi nova soupo o que era a dor pola morte da súa familia, por non ter un fogar no cal resgardarse, por ver continuamente como a xente que lle importa é asasinada (feito que a levará a ter tres pais distintos), pola mala situación que sofren as persoas que a rodean; pero sobre todo o temor que sinte cara o exército francés, debido ás loitas que manteñen co seu pobo e ós abusos que cometen contra eles. Un temor que a marcará de por vida, xa que esta é a causa de todas as mortes e a destrucción que a envolven. Pero non todos son malos recordos. Tamén se lembra de persoas queridas e momentos felices, como todas as risas e agarimos que lle daba Slimane (ademáis de todas as aventuras que vivira ó seu carón), un nómada que a acollera tras o asasinato da súa familia e que para ela fora coma un pai; os bos anacos na smala, na cal había miles de persoas; aquel profundo respeto que sentía hacia o lexendario Abd el-Kader; os comezos co pintor francés Eugéne Meynard que a rescatara tras a morte de Slimana, e que logo pasaría a ser o seu terceiro e definitivo pai, ademáis de Malika, a muller que a coidaba; o impresionada que quedara tras ver por primeira vez o mar e subir a un barco; a primeira vez que pisara territorio francés e coñecera a súa nova casa e a súa nova nai; pero sobre todo o descubrir que por fin, tras anos de encarcelamento, Abd el-Kader era libre. E para finalizar a historia, Merien decide que o seu neto lle faga unha promesa. Unha promesa que, a pesar do paso dos anos, permanece inborrable na memoria do seu neto.

3. Información sobre a colonización francesa de Arxelia:

- A colonización:
A ocupación francesa de Arxelia, a partir de 1830, cando tivo un impacto profundo, foi recibida inmediatamente por unha rebelión liderada por Abd el-Kader. Ademáis de soportar a afronta de ser gobernado por un poder non-musulmáns estranxeiros, moitos arxelinos perderon as súas terras co novo goberno e os colonos. Os líderes tradicionais foron eliminadas, contidos ou tornados irrelevantes, e o sistema tradicional de ensino era en gran parte desmantelado, as estruturas sociais foron presionados para o punto de ruptura. Visto polos europeos con condescendencia e desprezo no mellor dos casos, no peor, os arxelinos resistiron 132 anos de subxugación colonial. Na primeira parte da colonización francesa, musulmáns e xudeus eran considerados nacionais franceses, pero non cidadáns franceses. Sen embargo, en 1865, Napoleón III permitiulles aplicar a plena cidadanía francesa, unha medida que poucos tiveron, porque se trata de perder o dereito a ser rexido pola lei islámica en asuntos persoais, e foi considerado unha especie de apostasía en 1870 tornouse a cidadanía automática para xudeus franceses, un movemento que irritou moito os musulmáns, que comezaron a ver os xudeus como cómplices do poder colonial. Sen embargo, este período viu o progreso na saúde, infraestruturas e da expansión global da economía de Arxelia, así como a formación de novas clases sociais, que, tras a exposición ás ideas de igualdade e liberdade política, axudaría a impulsar o país cara á independencia. Durante os anos de dominio francés, loitas pola supervivencia, convivencia, igualdade e acadar a independencia en forma dunha gran parte da identidade nacional influentes teóricos.
As masacres de 1945 marcaron unha viraxe na historia de Arxelia. En abril de 1945, a Arxelia francesa detivo o líder máis popular, Hadji Messali. O 1 de maio, os partidarios do seu partido, o PPA (Parti du peuple algérien) participaron en manifestacións que foron violentamente reprimidos pola policía. Moitos arxelinos morreron. Pero foi o 8 de maio, cando a Francia declarou a rendición incondicional de Alemaña, que causou máis mortes unha revolta violenta da poboación influentes teóricos e en torno a Sétif. O exército incendiaron as aldeas. 6000-8000 persoas morreron, segundo Yves Benot. De agora en diante, parecía evidente para todos os nacionalistas que a independencia non pode ser vencida por medios pacíficos.
A guerra de independencia de Arxelia (1954-62), brutal e a longo prazo, foi o último punto de viraxe na historia. Aínda que moitas veces fratricida, á larga uniu ós arxelinos e queimou o valor da independencia e da filosofía do anti-colonialismo na conciencia nacional. O uso sistemático da tortura polos militares franceses garantiron a vitoria.

-Abd el-Kader:
Abd el-Kader, nacido o 6 de maio ou o 6 de setembro de 1808, preto de Máscara, Arxelia, morreu o 26 de maio de 1883 en Damasco, Siria, é un político e líder militar ifrenide que resistiu moito tempo ás tropas expedicionaria en África, durante a conquista de Alxeria, e foi tamén un escritor, poeta, filósofo e teólogo sufí. É considerada a causa da nación arxelina e o símbolo da resistencia contra o colonialismo francés e a opresión. En 1832 iniciou a revolta contra os franceses, chamada a guerra santa, e sitiaron a Orán. Proclamado príncipe dos fieis (Amir), en 1832. El continuou a súa guerra contra os franceses ata o Tratado de Tafna (1837), cando se lle foi concedido o control da provincia de Orán e unha parte da de Arxel. Atacou a Mitidja en 1839, pero foi derrotado polas tropas francesas, que en 1843 completaron a ocupación de Arxelia.Refuxiado nos confíns de Marrocos, intentou seguir a loitar, pero a derrota do seu aliado, o sultán de Marrocos Abd al-Rahman, na Batalla de Isly (1844) forzouno a renderse ante os franceses (1847).Foi internado en Francia, primeiro en Toulon, a continuación, en Pau, ata que en 1852 foille dada a liberdade con honores.

4. Algunha imaxe da exposición universal de Paris de 1900:

Catro imaxes, dende diversos puntos da cidade, da Expo de París.

Imaxes dos pavillóns dalgúns países que participaron na Expo de 1900 en París. Na primeira ringleira, de esquerda a dereita, o pavillón de Bélxica, o de U.S.A., o de Hungría e o de Suecia. Na segunda, o de Italia, o de Grecia, o de Turquía e o de Rusia. E na última fila podemos ver os pavillóns de Alemaña, o que antes era Bosnia-Herzegovina e o de Finlandia. A foto final é unha imaxe da praza de "la Concorde", o que sería a entrada á exposición.

Carteis informativos da Expo de París.

5. Buscar algunha fotografía e comentala:

Gústame esta foto de Ellen Kooi sobre todo polo que consigue transmitir con ela: liberdade e seguridade. Liberdade para facer o que queiramos e chergar a donde queiramos, incluso tocar o mesmo ceo, sen que nada nolo impida. Seguridade de que non hai nada nin ninguén que nos poida facer algún dano, de que nada malo nos pode pasar, de que tan só estamos nós.

María Fernández Remuiñán

Resumo: Merien vive en paris e é unha das primeiras mulleres fotógrafas. O seu neto Félix, soldado francés que está ferido despois da 1º guerra mundial. Dende o hospital escríbelle cartas á sua avoa e recorda como ela se convirtíu en fotógrafa. Meriem ó largo da súa vida tivo 3 pais. Ós pais biolóxicos matárannos o exército colonial francés, xunto có seu irmá e ó pobo. Ela sobrevivira porque sua nai a escondera. Encontrouna Slimane, o que se convertera no seu segundo pai. Slimane era un nómada que seguía ao lexendario Abd el-kader. Slimane morreu nunha batalla, así Meriem volveu a quedar soa. Foi recollida por Eugène Meynard, que mais tarde se convertirá no seu terceiro pai. Era pintor contratado polo exército. Viaxou ata Francia con el. Cambiáronlle o nome por Myriam Meynard e terminou facéndose fotógrafa.

Colonización da Arxelia francesa:
A ocupación francesa de Arxelia, comezando en 1830, foi conocida por unha rebelión liderada por Abd el-kader. Ademáis de soportar a afrenta de ser gobernado por un poder estranxeiro non musulmán, moitos arxelinos perderon as súas terras có novo goberno ou cós colonistas. Os líderes foron eliminados, encerrados, ou feitos irrelevantes, e o tradicional sistema educacional ampliamente desmantelado; as estructuras sociales foron presionadas ata o punto da quebra. Os arxelinos soportaron 132 anos de subyugación colonial. Na primeira parte da colonización francesa, os musulmanes e xudeus eran vistos nacionales franceses, pero non como ciudadanos franceses. En 1865 Napoleón III permitíulles solicitar a total cidadanía francesa, unha medida que poucos tomaron , xa que involucraba renunciar ao dereito de ser gobernado pola sharia. Acidadanía francesa fíxose automática para os xudeus, unha decisión que enfadou aos musulmáns, os que comezaron a considerar aos xudeus como cómplices do poder colonial. Este período veu o progreso na saude, algunhas infraestructuras, e a expansión global da economía de Arxelia, así como a formación de novas clases sociais, que tras a exposición de ideas de igualdade e liberdades política, axudarían a propulsar ao país hacia a idependencia. Durante os anos de dominio francés, as loitas por sobrevivir, coexistir, lograr a igualdade e conseguir a idependencia.



Gústame esta imaxe porque é bonito observala de noite
coas luces encendidas. É
unha ponte galega e une A
Coruña con Ferrol. Foi cons-
truída en 1939-1942 está fei-
ta de hormigón armado, ten
unha lonxitude de 520,40m e
de ancho 7m. Os arquitectos
foron Eduardo Torroja e
César Villalba Granda.








París 1900